کد مطلب:3261 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:33

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

آيا انسان براي زجر و عذاب در دنيا، خلق شده، چرا مشكلات در برخي موارد مختص يك نفر است؟

انسان از آغاز زندگي حتي از لحظهاي كه نطفه او در قرارگاه رحم واقع مي شود، مراحل زيادي از مشكلات و درد و رنجها را تحمل مي كند تا متولد مي شود. بعد از تولد در دوران طفوليت و سپس جواني و از همه مشكلتر در دوران پيري، با انواع مشقتها و رنجها رو در رو است. اين طبيعت زندگي در دنيا است و كم و بيش شامل همه انسانها مي شود و كسي از آن استثنا نيست.

انتظار وضعي غير از اين داشتن اشتباه است. نگاهي به زندگي انبيا و اولياي الهي نشان مي دهد كه زندگي اين گلهاي سر سبد آفرينش نيز با انواع ناملايمات و درد و رنجها قرين است. هنگامي كه دنيا براي آنها چنين باشد، وضع براي ديگران روشن است.

اگر افراد يا جوامعي را مي بينيم كه به ظاهر درد و رنجي ندارند، بر اثر مطالعات سطحي ما است، از اين رو وقتي نزديكتر مي شويم، به عمق درد و رنجهاي اينان (صاحبان زندگي مرفه) آشنا مي شويم، يا اين كه براي مدتي محدود نيستند داراي مشكلات نيستند كه قانون كل جهان را بر هم نميزند.(1)

اين كه انساني پيدا شود كه در زندگي داراي مشكلي نباشد، تصور نادرستي است.

بيماريها، درد سرها، تلاشها براي زندگي، محدوديت لذتها، تكراري بودن زندگي و بي معنايي آن براي بسياري و احساس پوچي، جنگها، مشكلات طبيعي، برآورده نشدن بسياري از خواستهها، به هدف و مقصود نرسيدن، از بين رفتن نقشهها براي زندگي، وجود موانع و هزاران مورد ديگر موجب مي شود از اين تصور خام (نبود مشكل براي برخي) دست بكشيم. وجود سختيها و مشكلات براي زندگي ما لازم است و بدون وجود آنها زندگي بي معنا و يكنواخت خواهد بود.

سختيها و دشواريها نقش مهم و نيرومندي در تربيت، تقويت اراده، شكوفايي استعدادهاي نهفته انسان و بيرون آوردن زندگي انسان از يكنواختي و تكرار دارند، ولي وقتي سخن از كاركرد سازنده دشواري و مصائب مي رود، منظور اين نيست كه اين تأثير روي همه افراد يكسان است، بلكه روي برخي ممكن است نقش منفي داشته باشد، ولي مهم چگونگي برخورد و رويارويي با مشكلات است. هر اندازه شخص داراي جهان بيني بهتري باشد و فلسفه رنجها و مصائب را بهتر بشناسد و از نظر روحي، خطرپذير و با اراده و مقاومتر باشد، از جنبههاي مثبت مشكلات بهره افزونتري مي گيرد. بر عكس هر اندازه شخص عافيت طلب، بدبين و خطر گريزتر باشد، از مشكلات آثار منفي بيشتري دريافت مي دارد.

سختيها و گرفتاريها مقدمه كمال و پيشرفت است. اين امور براي تكامل بشر ضرورت دارد.

اگر سختيها و رنجها نباشد، بشر تباه مي گردد. قرآن كريم مي فرمايد: همانا انسان را در رنج و سختيِ آفرينش قرار داديم.(2) بنابراين انسان بايد مشقتها را تحمل كند و سختيها بكشد تا به كمال لايق خويش دست يابد.

تضاد و كشمكش شلاق تكامل است و موجودات زنده با اين شلاق خود را به سوي كمال مي رسانند.(3)

براي توضيح بيشتر مراجعه كنيد به مجموعه آثار، ج 1، استاد شهيد مطهري، ص 176 تا 196.



پي نوشتها:

1. ناصر مكارم شيرازي، تفسير نمونه، ج 27، ص 10.

2. بلد (90) آيه 4.

3. مرتضي مطهري، مجموعه آثار، ج 1، ص 176 به بعد.